Οι φυλακισμένοι αναγκάζουν και κατασχέζουν τον έλεγχο της μέγιστης ασφάλειας Attica Correctional Facility κοντά στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Αργότερα εκείνη την ημέρα, η αστυνομία της πολιτείας ανέλαβε την πλειοψηφία της φυλακής, αλλά οι 1.281 κάτοικοι κατέλαβαν έναν τομέα άσκησης που ονομάζεται D Yard, όπου κρατούσαν 39 φύλακες φυλακισμένους και εργαζόμενους όμηρους για τέσσερις ημέρες. Μετά από παύση των διαπραγματεύσεων, οι αστυνομικοί και οι φυλακισμένοι άρχισαν μια καταστροφική επίθεση στις 13 Σεπτεμβρίου, όπου 10 δολοφόνοι και 29 κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε αδιάκριτο χαλάζι πυροβολισμού. Οκτώ-εννέα άλλα τραυματίστηκαν σοβαρά.
Μέχρι το καλοκαίρι του 1971, η κρατική φυλακή στην Αττική της Νέας Υόρκης ήταν έτοιμη να εκραγεί. Οι κρατούμενοι ήταν απογοητευμένοι από τη χρόνια υπερπληθυσμό, τη λογοκρισία των γραμμάτων και τις συνθήκες διαβίωσης που τους περιόριζαν σε ένα ντους την εβδομάδα και ένα ρολό χαρτιού υγείας κάθε μήνα. Κάποιοι κρατούμενοι της Αττικής, υιοθετώντας το ριζοσπαστικό πνεύμα της εποχής, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως πολιτικούς κρατούμενους και όχι ως καταδικασθέντες εγκληματίες.
Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου, η έκρηξη ήρθε όταν οι τρόφιμοι στο δρόμο για το πρωινό εξουδετερούσαν τους φρουρούς τους και έπεσαν κάτω από μια αίθουσα φυλακών σε μια αυθόρμητη ταραχή. Έσπασε μια ελαττωματική πύλη και σε μια κεντρική περιοχή γνωστή ως Times Square, η οποία τους έδωσε πρόσβαση σε όλα τα cellblocks. Πολλοί από τους 2.200 κρατούμενους της φυλακής εντάχθηκαν στη συνέχεια στις αναταραχές και οι κρατούμενοι έσκαψαν μέσα από την εγκατάσταση, χτυπούσαν φρουρούς, αποκτούσαν αυτοσχέδια όπλα και κάθισαν το παρεκκλήσι της φυλακής. Ένας φρουρός, ο William Quinn, χτυπήθηκε σοβαρά και έριξε ένα παράθυρο δεύτερης ιστορίας. Δύο ημέρες αργότερα, πέθανε σε νοσοκομείο από τους τραυματισμούς του.
Χρησιμοποιώντας δακρυγόνα και υποβρύχια πυροβόλα όπλα, η αστυνομία της πολιτείας ανέκτησε τον έλεγχο των τριών από τις τέσσερις κυψελίδες που κράτησαν οι εξεγερμένοι χωρίς απώλειες ζωής. Μέχρι τις 10:30 π.μ., οι κρατούμενοι είχαν μόνο τον έλεγχο του D Yard, ενός μεγάλου, ανοιχτού χώρου άσκησης που περιβάλλεται από τοίχους 35 ποδιών και παραβλέπεται από πύργους πυροβόλων όπλων. Τριάντα εννέα ομήρους, κυρίως φρουροί και μερικοί άλλοι υπάλληλοι των φυλακών, είχαν δεμένη μάτια και κρατήθηκαν σε στενό κύκλο. Οι κρατούμενοι οπλισμένοι με κλαμπ και μαχαίρια φυλάσσονταν στενά στους ομήρους.
Οι ηγέτες των ταραχών συγκέντρωσαν έναν κατάλογο απαιτήσεων, συμπεριλαμβανομένων βελτιωμένων συνθηκών διαβίωσης, περισσότερης θρησκευτικής ελευθερίας, λήξης της λογοκρισίας και διευρυμένων προνομίων τηλεφώνου. Ζήτησαν επίσης συγκεκριμένα άτομα, όπως ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ Herman Badillo και Νιου Γιορκ Ταιμς ο αρθρογράφος Tom Wicker, προκειμένου να υπηρετήσει ως διαπραγματευτές και πολιτικούς παρατηρητές. Εν τω μεταξύ, εκατοντάδες πολιτικοί στρατιώτες έφθασαν στην Αττική και ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Νέλσον Α. Ροκφέλερ κάλεσε στην Εθνική Φρουρά.
Σε τεταμένες διαπραγματεύσεις, ο Επίτροπος Διορθώσεων της Νέας Υόρκης Ράσελ Όσβαλντ συμφώνησε να τιμήσει τις απαιτήσεις των κρατουμένων για βελτιωμένες συνθήκες διαβίωσης. Ωστόσο, οι συνομιλίες κατέρρευσαν όταν οι κρατούμενοι ζήτησαν αμνηστία για όλους στο D Yard, μαζί με ασφαλές πέρασμα σε μια "μη ιμπεριαλιστική χώρα" για όποιον το επιθυμούσε. Οι παρατηρητές ζήτησαν από τον κυβερνήτη Rockefeller να έρθει στην Αττική ως επίδειξη καλής πίστης, αλλά αρνήθηκε και διέταξε την επανάληψη της φυλακής με τη βία.
Στο βροχερό πρωινό της Δευτέρας 13 Σεπτεμβρίου, ένας τελεσίγραφος διαβάστηκε στους κρατούμενους, καλώντας τους να παραδοθούν. Απάντησαν τοποθετώντας μαχαίρια ενάντια στους λαιμούς των ομήρων. Στις 9:46 π.μ., ελικόπτερα πέταξαν πάνω από την αυλή, ρίχνοντας δακρυγόνα καθώς οι αστυνομικοί της πολιτείας και οι αξιωματικοί διόρθωσης εισέβαλαν με πυροβόλα όπλα. Η αστυνομία πυροβόλησε 3.000 γύρους στη θολότητα των δακρυγόνων αερίων, σκοτώνοντας 29 κρατούμενους και 10 από τους ομήρους και τραυματίζοντας 89. Οι περισσότεροι πυροβολήθηκαν στο αρχικό αδιάκριτο φράγμα πυρκαγιάς, αλλά άλλοι κρατούμενοι πυροβολήθηκαν ή σκοτώθηκαν αφού παραδόθηκαν. Ένας ιατρός έκτακτης ανάγκης υπενθύμισε βλέποντας έναν τραυματισμένο κρατούμενο, ξαπλωμένο στο έδαφος, πυροβόλησε αρκετές φορές στο κεφάλι από έναν κρατικό στρατιώτη. Ένας άλλος κρατούμενος πυροβολήθηκε επτά φορές και στη συνέχεια διέταξε να σέρνει στο έδαφος. Όταν δεν κινήθηκε αρκετά γρήγορα, ένας αξιωματικός τον κλώτσησε. Πολλοί άλλοι χτυπήθηκαν άγρια.
Μετά την αιματηρή επίθεση, οι αρχές δήλωσαν ότι οι τρόφιμοι είχαν σκοτώσει τους δολοφονηθέντες ομήρους με την αποκοπή των λαιμών τους. Ένας ομήρος λέγεται ότι έχει ευνουχιστεί. Ωστόσο, οι αυτοψίες έδειξαν ότι αυτές οι κατηγορίες ήταν ψευδείς και ότι και οι 10 ομήροι σκοτώθηκαν από την αστυνομία. Η απόπειρα κάλυψης αύξησε την δημόσια καταδίκη της επιδρομής και προκάλεσε έρευνα του Κογκρέσου.
Η ταραχή της Αττικής ήταν η χειρότερη φυλακή φυλακών στο ιστορικό των ΗΠΑ. Συνολικά σκοτώθηκαν 43 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των 39 που σκοτώθηκαν στην επιδρομή, ο φρουρός William Quinn, και τρεις τρόφιμοι που σκοτώθηκαν από άλλους φυλακισμένους στις αρχές του στασιασμού. Την εβδομάδα μετά την ολοκλήρωσή της, η αστυνομία προσέλαβε βίαια αντίποινα εναντίον των κρατουμένων, αναγκάζοντάς τους να τρέξουν με ένα γάντι νυχτερίδων και να σέρνουν γυμνοί σε σπασμένα γυαλιά, μεταξύ άλλων βασανιστηρίων. Οι πολλοί τραυματίες κρατούμενοι έλαβαν υποβαθμισμένη ιατρική περίθαλψη, αν υπάρχει.
Το 1974, οι δικηγόροι που εκπροσωπούν τους 1.281 κρατούμενους κατέθεσαν αγωγή κατηγορίας για 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια κατά των φυλακών και των κρατικών αξιωματούχων. Χρειάστηκαν 18 χρόνια πριν από την εκδίκαση της δίκης και άλλα πέντε χρόνια για να φθάσουν στη φάση των ζημιών, καθυστερήσεις που οφείλονταν σε δικαστήριο κατώτερου δικαστηρίου που αντιτίθετο στην υπόθεση. Τον Ιανουάριο του 2019, το κράτος της Νέας Υόρκης και οι πρώην και σημερινοί κρατούμενοι εγκαταστάθηκαν για 8 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία χωρίστηκαν άνισα μεταξύ περίπου 500 κρατουμένων, ανάλογα με τη σοβαρότητα των δεινών τους κατά τη διάρκεια της επιδρομής και τις επόμενες εβδομάδες.
Οι οικογένειες των δολοφονηθέντων υπαλλήλων διόρθωσης έχασαν το δικαίωμά τους να μηνύσουν αποδεχόμενοι τους μέτριους ελέγχους θανάτου και παροχών που τους έστειλε το κράτος. Οι ομήροι που επέζησαν επίσης έχασαν το δικαίωμά τους να μηνύσουν με την εξαργύρωση των αποδοχών τους. Και οι δύο ομάδες βεβαιώνουν ότι κανένας κρατικός υπάλληλος δεν τους ενημέρωσε για τα νόμιμα δικαιώματά τους και τους απαγορεύθηκε η αποζημίωση που έπρεπε να τους είχε καταβάλει η Νέα Υόρκη.
